Naar aanleiding van de zaligverklaring van Johannes Paulus II schreef André Truyman volgende kritische bedenkingen. Truyman is de voormalige kerkelijke verslaggever van de Nederlandse omroep KRO, en auteur van “Johannes Paulus II De Onfeilbare” jd
Tot voor kort nog werden twee miljoen mensen verwacht bij de zaligverklaring van paus Johannes Paulus II. Er dreigde zowaar een zwarte markt ontstaan voor Sint Pietersplein-tickets, waar het Vaticaan zich overigens van distantieerde. De verwachting werd afgelopen week bijgesteld op 300.000. Het gebeuren blijft sowieso uiterst uitzonderlijk. Zeker in een tijd dat de morele integriteit van de pauselijke curie – door een hypocriete volharding in een ongeloofwaardige seksuele kerkmoraal – welhaast helemaal is verkwanseld.
Grootste mediafiguur aller tijden ?
25 jaar geleden – in februari 1986 – stond ik als TV-verslaggever op een perstribune voor het schoongemaakte plein bij de Kalitempel met het hospitium van Mother Theresa in Calcutta om te zien hoe paus Wojtyla door haar een bloemensluier werd omgehangen die hij – ridderlijk – retourneerde. De fotograaf van Time Magazine naast me mompelde iets van ‘Surrealistic and grotesque !’…
De in de afgelopen zes jaar vaak blunderende paus Benedictus XVI, die in 1981 als dogmatische theoloog naar Rome was gehaald, wordt nog steeds om de haverklap vergeleken met de topacteur die Karol Wojtyla heel zijn leven is geweest. Hij was een populistische paus die in diverse werelddelen meerdere keren nooit geziene massa’s mensen op de been bracht: zes miljoen in Manila, tien miljoen in Mexico-stad. In een biografie heb ik eerder aangetoond dat deze paus, in feite een geestelijke dictator, de ultieme verantwoordelijke was voor de vele onvolkomenheden en schandalen onder een ethisch beleid dat pas onder zijn opvolger mondialer aan het licht is gekomen. Deze op til zijnde zaligverklaring kan wel eens een nieuwe misstap worden die door paus Benedictus XVI in de huidige crisis van het rooms-katholicisme wordt begaan. We staan voor een toekomst die voor de officiële kerk – in een term van aartsbisschop André Léonard – nog meer ” lijken in de kast” herbergt.
Reeds de progressieve dominicaan, Yves Congar (de theoloog die een theologie van de leek uitbouwde en in 1954 door Pius XII met een beroepsverbod en een verbanning uit Parijs werd gestraft, maar nog vóór Vaticanum II gerehabiliteerd) heeft er nadrukkelijk op gewezen dat pausen zich onder elkaar niet moeten heilig verklaren. Paus Ratzinger maakte in deze al een kerkrechterlijke fout door – tegen de regels in – de goegemeente bij de uitvaart met de SANTO SUBITO spandoeken te verzekeren dat de overledene dan al “bij het raam de Vader in de hemel” vertoefde. Het werd door de Romeinse specialist in deze, de jezuïet Peter Gumpel, meteen bestempeld als een juridisch beletsel voor een snel zaligverklaringsproces. Benedictus XVI tartte hem met het opschorten van de kerkrechterlijke eis van een periode van 5 jaar vooraleer met een zaligverklaringsproces te mogen beginnen. Daar Johannes Paulus II bovendien al zelf de ‘advocatus diaboli’ in dergelijk proces al had afgeschaft, dreigde er ook minder kritisch te worden gekeken naar het al het onheilige in gedrag en prestaties van paus Wojtyla zelf. Het was de katholieke lord John Acton die in 1870 het optreden van de paus Pius IX veroordeelde met het adagium: ‘Macht is geneigd om te corrumperen en absolute macht corrumpeert absoluut’.
Onbeperkte macht…
Naast het niet respecteren van het kerkelijk recht leven we nu met twee pontificaten in het teken van ”macht die absoluut corrumpeert”. Hierbij een drietal kenmerkende voorbeelden:
1. De Poolse paus Wojtyla is net zoals die intransigente Pius IX een nogal politiek actieve paus geweest. Zijn bondgenootschap met president Ronald Reagan in hun ‘strijd tegen de duivel'(in 1982) is toen opvallend tot uiting gekomen in zijn steun aan de latijns-amerikaanse oligarchen . Hij nam het op voor dictators zoals Jorge Videla in Argentinië, waar hij bij zijn bezoek het subversieve Magnificat (Maria’s gebed om machthebbers van hun troon te stoten) liet censureren, voor Rioss Mont in het verscheurde Guatemala, voor Augusto Pinochet in Chili waar hij met zijn familie op het balkon van het Monedapaleis verscheen. Hij nam het ook op voor de machthebbers in El Salvador waar aartsbisschop Oscar Romero onder de mis op last van een hoge legerofficier werd doodgeschoten . Terwijl Reagan – doordrenkt van zijn dominotheorie (er mochten geen nieuwe Cuba’s ontstaan in de achtertuin van de VS) – kost wat kost linkse regimes dwarsboomde, steunde de paus hem door katholieke basisgemeenschappen dwars te zitten en hun bevrijdingstheologen – op verzoek van kardinaal Ratzinger – herhaaldelijk te veroordelen.
2. Verder is er het feit dat Johannes Paulus II verantwoordelijk is geweest voor een onnoemelijk grote corruptie en financiële fraude bedreven door zijn bodyguard-aartsbisschop Paul Marcinkus, en de hoogste ambtenaren in dienst van zijn pauselijke bank. Door de paus in bescherming genomen zijn ze, na o.m. een ‘vergoeding’ van 244 miljoen Euro’s aan de Italiaanse staat en enkele moorden (op o.m. Roberto Calvi en Licio Gelli), ook nooit gestraft.
3. En dan is er het feit dat Johannes Paulus II tot de hogere en lagere geestelijkheid behorende seksuele misdadigers in zijn kerk in de gelegenheid heeft gesteld om hun misdaden te blijven begaan. Met de corrupte kapitaalkrachtige stichter van ‘Legioen van Christus’, pater Marcial Maciel Degollado (pedopriester met eigen klein seminaristen , meerdere maîtresses en eigen misbruikte bastaardkinderen) was hij persoonlijk bevriend. Hij verbood toen – met paus Ratzinger die hem nu zalig verklaart – de door de Amerikaanse bisschoppenconferentie besliste nultolerantie voor seksueel misbruik door geestelijken op te schorten en voor te behouden aan de Heilige Stoel. Systematisch mochten zij dus niet berecht worden door de Amerikaanse justitie waardoor duizenden slachtoffers meer in handen zijn gevallen van foute geestelijken.
Eén Mirakel !
Naast heikele kwesties als deze is er ook nog het feit dat op een gegeven moment naar buiten kwam dat Wojtyla gedurende zijn hele leven een hartsvriendin heeft gehad, de psychiater Wanda Poltawska (zijn lieve Dusia) die tot ontstentenis van privésecretaris Stanislaw Dziwish een persoonlijke briefwisseling publiceerde. Het bleek evenwel geen beletsel te vormen in het proces. Heel wat moeilijker lag het met het vereiste mirakel (een genezing van de ziekte van Parkinson door toedoen van de overleden Wojtyla) ter bevestiging van zijn gelukzaligheid. Het Vaticaan schermt ermee dat het hele medische onderzoek onder pauselijk geheim moet blijven.
Christian Terras, een Franse theoloog-getuige die in Brussel was voor de Belgische parlementaire commissie, wees mij er toen op dat de weerhouden miraculeuze genezing van de ziekte van Parkinson door de Franse zuster Marie-Pierre uit Puyricard wel eens medisch verklaarbaar zou kunnen zijn. Het ging hier namelijk om psychogene syndromen van de Parkinsonziekte. Hij verwees me daarbij naar he twetenschappelijk tijdschrift waarin een beschrijving die de pathologie kan verklaren. Daarin staat: “De psychogenische syndromen van Parkinson vormen geen echte ziekte van Parkinson. Ze komen tot uiting door gelijkaardige symptomen (trillingen, traagheid van bewegingen, spierpijnen, moeilijkheden in schrijven en spreken), maar de patiënt vertoont niet de typisch neuronale degeneratie van de zenuwcellen in de zwarte substantie. In dit geval, is het symptoom niet van biologische oorsprong, maar psychisch. Vaak geworteld in de kindertijd, duikt het plotseling weer op in de vorm van lichamelijke symptomen. De psycholoog Pierre Janet haalde hierbij het geval aan van een meisje dat het verbod negeerde van haar moeder om met haar vriendinnetje buiten te gaan spelen. Jammerlijk bevuilde ze haar jurk en liep zo een diepgaand schuldgevoel op. De volgende morgen ontwikkelde ze een verlamming van de twee benen die acht jaar duurde en op een schone dag als bij mirakel verdween: het symptoom (verlamming) materialiseert hier het conflict tussen het verlangen van het kind om te gaan spelen, en het verbod van de moeder” (‘Cerveau & Psycho’ N°21 uit 2007). Volgens Terras zou de Poolse prelaat, Mgr.Slawonir Oder, die met het zaligverklaringsdossier van Johannes Paulus II belast was, voor meer zekerheid een ander van de 271 aangegeven mirakels hebben onderzocht. Toch koos men uiteindelijk voor de non die de overleden Karol Wojtyla gesmeekt had om genezing van haar psychogene Parkinson syndromen.
Surrealistisch en grotesk ?
Hier komt nog bij dat het hele onderzoek – zonder advocaat van de duivel – werd uitgevoerd in het Vaticaan dat onder de leiding staat van een paus die de drie machten in zich verenigt en boven de wet verheven is. Alle curie-ambtenaren doen hun werk bij de gratie van de paus aan wie ze hun benoeming te danken hebben. Door hun voormalige werkgever te promoten straalt er daarvan tegelijk iets af op hen zelf.
Ik meen dit te moeten schrijven als vrij denkende katholiek, voormalig priester, pastoraal vrijwilliger en gepensioneerd journalist. Zou die fotograaf van Time met wie ik in Calcutta op die tribune stond nu niet opnieuw en met nog meer overtuiging mompelen: ‘Surrealistic and grotesque’?…
ANDRE TRUYMAN
(Auteur van ‘Johannes Paulus II de onfeilbare’ en ‘Schijn van Heiligheid’)
Salon van Sisyphus 
Ik volg uw blog met interesse en blijf graag op de hoogte !
Ankoba