Tom Ronse

Dank zij Duitslands instemming met de rechtstreekse kapitalisatie van banken kunnen de financiele markten even op adem komen. Maar voor hoe lang? Geld pompen in het bankwezen komt neer op nieuwe schulden maken om te beletten dat oude schulden waardeloos worden. Voor dat doel hebben de VS, Europa, Groot-Brittannie en  Japan sinds het begin van de krisis in 2008  al meer dan 11.000 miljard dollar aan nieuw geld gecreeerd. De bankkrisis en de ‘souvereine’ krisis (de solvabiliteit van landen) verdiepen hand in hand. Ze hebben dezelfde oorzaak. Er wordt niet genoeg waarde gecreeerd om de waarde van de bestaande schulden in stand te houden, laat staan om de nieuwe lasten te torsen. De bezuinigingen maken het alleen maar erger. Ze reduceren de economische activiteit en dus ook de winsten die de banken kunnen maken.Wat hen nog meer in nood brengt. Ze moeten gered worden, ze zijn “too big to fail” maar het geld dat naar hun redding gaat  gebruiken ze niet om aan consumenten of bedrijven te lenen maar om hun eigen positie op korte termijn te verbeteren door “lending to hedge funds and other institutional investors that then speculate in foreign currencies, commodities, oil futures, stocks, junk bonds, and, of course, derivatives of various sorts including CDS on Greek sovereign bond debt.” Zeepbellen, in allerlei kleuren, omdat productieve investeringen geen winstgevende vooruitzichten bieden.

Dit citaat komt uit een artikel van econoom Jack Rasmus dat u  hier  kunt lezen. Het voert ook aan dat de aandelenkoersen afhankelijk zijn geworden van die monetaire injecties maar dat die enkel op korte termijn werken en op langere termijn het probleem -het onevenwicht tussen de schuldenlast en het vermogen van de economie om nieuwe waarde te creeren- erger maken. Dat laatste formuleert hij niet zo maar het is wel impliciet.

Duitsland zou veel meer moeten doen om de financiele markten te stabiliseren,daarover is men het roerend eens in Parijs, Rome, Madrid, Athene, Brussel en Washington.  Merkel mag dan wel in Griekse cartoons opgevoerd worden in Nazi-uniform,  tegelijk smeken ze die  ‘nazi’ om hun schulden te vergeven. Maar kan Duitsland zich dat permiteren? Nee, zegt   econoom Satyajit Das . Maar het kan zich ook niet permiteren om het niet te doen. Beide opties zijn rampzalig. De Europese krisis, schrijft Das, is ” now about Germany, not about Greece, Spain, Italy, Ireland or Portugal! Germany is financially vulnerable. Irrespective of the course of events, it faces crippling costs. ”

Lees het artikel. Het illustreert opnieuw het gebrek aan opties voor de managers van de wereldeconomie. Een zwak punt is dat het de mythe slikt dat Duitsland al meer hulp heeft gegeven aan Griekenland dan het zelf ontving tijdens het Marshall Plan na WOII. Het is interessant om naar die periode terug te keren en te zien hoe het Marshall plan gebruikt werd om Duitse schulden te doen verdwijnen.  Zie hierover dit artikel in The Economist.