door Bert Brussen
Indrukwekkende column van Max Pam vandaag in de Volkskrant. Pam verhaalt over zijn vader die in de oorlog werkloos journalist werd omdat hij als jood werd kaltgestellt door de Kulturkammer. Van de 2500 journalisten vonden 1500 het geen enkel bezwaar om zich te laten muilkorven en op commando te likken en schikken voor de bezetter. In een merkwaardige laatste alinea verwijst Pam naar het Bevrijdingsdagconcert op de Amstel van afgelopen 5 mei en het ‘blasfemische’ lied dat Nick & Simon voor de nieuwe koning ten gehore brachten, met daarbij de vraag: ‘Of het gros van de journalisten moediger is dan toen, daarvoor durf ik mijn hand niet in het vuur te steken’.
Ik kan Max Pam beslist aanraden zijn hand hiervoor niet in het vuur te steken want als er één beroepsgroep is die niet moedig is, dan is het wel het Nederlandse journaille. Ik zou haast zeggen dat sinds de Tweede Wereldoorlog journalisten in Nederland vooral naïever, dwazer, banger en laffer zijn geworden en meer dan ooit bereid zijn te schikken, likken, knipmessen en buigen voor iedereen die misschien wel een bedreiging vormt voor hun salaris en voor iedereen die de juiste hoeveelheid status en macht voor de journalist in het vooruitzicht kan stellen.
Verering
We zagen dat natuurlijk tijdens de maar liefst veertien (14!) uur durende geheel kritiekloze ‘verslaggeving’ (lees: op Noord-Koreaanse leest geschoeide verering en bejubeling) van de abdicatie en inhuldiging van de nieuwe koning en koningin door de ‘objectieve’ en ‘kleurloze’ door publieke middelen betaalde NOS.
We zagen dat natuurlijk aan het chronische gebrek aan kritiek op de NOS, op die geestdodende, oersaaie programmering waarin nietszeggende deskundigen nietszeggende dingetjes kwamen vertellen in een glazen studio, daags na die dag waarop Nederland zoveel trekken had van Pyong Yang (inclusief dociele conformistische burgers die als zombies op de Dam met hun oranje vlaggetjes stonden te wapperen, maar daarover heeft Jan Bennink al zo goed geschreven dat ik daar niet meer overheen kan).
We zien dat aan de hoofdredacteur van de Volkskrant die, daags voor de troonswisseling, zichzelf maar alvast in zeven punten excuseert voor het brengen van truttige maar kritiekloze blabla over het koningshuis en het volk alvast voormasseert toch maar vooral van de monarchie te houden.
Joanna
We zagen dat natuurlijk aan het feit dat op de kroningsdag van álle NOS-verslaggevers alleen Eelco Bosch van Rosenthal de enige was die vragen stelde bij de ongrondwettelijke aanhouding en verwijdering van republikeinse studente Joanna.
We zien het natuurlijk, God zal het onze kinderen vergeven, bij de kritiekloze massa studenten journalistiek (hbo en universiteit) die vier jaar lang, zonder ook maar de minste kritiek te leveren of docenten en hun lesmethoden te bevragen, op hun madrassa leren om ‘correcte en fatsoenlijke journalistiek’ te bedrijven (liever niet online natuurlijk), en vooral zo hard mogelijk moeten ontkennen dat er beslist geen baan voor ze is na hun studie, al helemaal niet als presentator van een bekend televisieprogramma.
Opdat ze maar snel bij de NOS mogen gaan werken zodat ze tijdens de dagen dat de NOS propaganda uitzendt de hele dag elkaars complimenten kunnen retweeten en op het moment dat er dan één (1!) columnist is in de ‘kwaliteitscourant’ die wel (terecht) kritiek heeft op de NOS via Twitter laten weten hun abonnement op die courant daarom op te zeggen.
Ego
En natuurlijk zien we het bij het stuitende gebrek aan initiatief en ondernemerschap bij gevestigde journalisten. Liever nog vechten ze elkaar in hun eigen vakbond de tent uit en schrijven ze hun ledenblaadjes vol rancunestukjes omdat een andere journalist hun ego heeft gekwetst dan dat ze zich bezig houden met het stellen van kritische vragen of het innoveren van hun eigen vakgebied. Een vaste baan, een Cao-salaris en maar jammeren dat je pensioen tekort schiet en dat het aan het internet ligt. ‘Initiatief nemen’ in Nederland ten voeten uit.
Dát is het ‘gros van de journalisten’ van nu, die inderdaad niet moediger zijn dan toen. Integendeel. De journalistiek in Nederland is morsdood. En per krant zijn er 150 man nodig om het ontbonden lijk te begraven.
Wie dat nu nog niet heeft gezien leeft in dezelfde weerzinwekkende droomwereld als waarin de Oranjes leven. Ook op uw kosten, inclusief een eigentijdse Kulturkammer.
—
Bert Brussen is columnist van de Volkskrant en runt een eigen blog The Post
http://www.thepostonline.nl/author/bert-brussen/
Salon van Sisyphus 