door Walter Zinzen
Une fois n’est pas coûtume : Mia Doornaert heeft honderd procent gelijk. (DS, 31 oktober). Althans op twee punten : onze kreupele staatsstructuur heeft grote behoefte aan een grondige opknapbeurt en Paul Magnette is de geknipte figuur om premier van België te worden.
Laten we met dat laatste beginnen. Als Magnette ooit aan het hoofd van de federale regering komt te staan , dan zal het zonder de N-VA zijn. Zo hoort het ook. De demonisering door Vlaamse politici van Magnette en bij uitbreiding de PS en zelfs heel Wallonië n.a.v. de CETA-affaire ( ook circus, vaudeville en cinema genoemd) is ongehoord, onverantwoordelijk , onuitgegeven en volstrekt ongegrond. Dat de voorzitter van de N-VA in dit proces vooraan liep, heeft uiteraard niemand verbaasd. Zelfs de natte lente en de droge zomer waren volgens De Wever de schuld van de PS. Wat we van hem echter niet hebben gehoord waren reacties op de inhoudelijke argumenten die Magnette – en vele anderen met hem – aandroeg. Geen woord, geen lettergreep over bijvoorbeeld de kwestie van de arbitrage. Wel een heel duidelijke uitspraak : nooit ofte nimmer zal de N-VA samen met de PS regeren. Laten we hopen dat dit standpunt langer stand houdt dan dat van Charles Michel , die tijdens de verkiezingscampagne in 2014 dure eden zwoer dat hij nooit ofte nimmer met de N-VA zou regeren.
Al dat geroep en getier tegen die vervloekte PS mag ons niet doen vergeten dat ook in Vlaanderen niet iedereen enthousiast is over de Europese handelsverdragen en dat Magnette ook in het Noorden aanhangers heeft. Nederlandstalige Belgen die, net als Mia Doornaert, Magnette een toffe peer vinden. Kiezers die hem in 2019 met veel plezier hun stem zouden willen geven om hem naar de 16 te sturen. Maar dat is onmogelijk. Want Vlamingen kunnen niet voor Walen stemmen en Walen niet voor Vlamingen. Een federale kieskring bestaat in het federale België niet. Een democratisch deficit dat willens en wetens door de politieke klasse boven en onder de taalgrens in stand wordt gehouden om benepen electorale redenen. Stel je maar eens voor dat Magnette met Vlaamse stemmen zou gaan lopen die anders naar de SP.A hadden kunnen gaan !
Zo komen we als vanzelf tot de kreupele staatsvorm waarmee de Belgische compromissenmakers ons hebben opgezadeld. Het lijkt in tegenspraak te zijn met wat vooraf gaat maar dat is niet het geval, integendeel. Mij is geen enkele federale staat bekend waar Magnette zijn nummer met hetzelfde succes had kunnen opvoeren . Als dit “confederalisme aan het werk” was , zoals prof. Maddens denkt, dan weten we eens en voor goed : confederalisme is het laatste wat we moeten hebben. Echt federalisme, zoals dat in andere landen met groot succes functioneert, verdient de absolute voorkeur. Zoals dat bijvoorbeeld in Duitsland het geval is, waar tot nog toe een voorbeeldige vorm van parlementaire democratie heerst. Over de hiërarchie tussen het federale en het regionale niveau bestaat daar een kernachtige uitspraak : Bundesrecht bricht Landesrecht. M.a.w. : de deelstaat is ondergeschikt aan het federale niveau. Stel je maar eens voor dat de deelstaat Beieren tijdens de vluchtelingencrisis zou gezegd hebben : Wir schaffen das nicht en we blokkeren het beleid van kanselier Merkel. Eén enkele deelstaat die de 15 andere deelstaten plus de Bondsregering zou gijzelen : ondenkbaar ! Zoals het ook ondenkbaar is dat één deelstaat de buitenlandse handel van de federatie zou kunnen boycotten Dat is nochtans precies wat bij ons gebeurd is. Dat Paul Magnette, zoals hijzelf zei, de mogelijkheden heeft gebruikt die de Vlaams-Nationalisten hem hebben aangereikt, kun je hem niet kwalijk nemen. Maar in een goed functionerende bondsstaat zouden Magnette en de PS andere mogelijkheden hebben gehad om hun bezwaren tegen het CETA-verdrag te formuleren. Bijvoorbeeld in het federale parlement , zeker als het via een federale kieskring zou verkozen zijn…Daar en daar alleen had het laatste woord over CETA moeten klinken.
Maar ook dat parlement heeft het in deze kwestie – voor de zoveelste keer – laten afweten.
Dus ja, het debat over onze staatsstructuur en het democratisch gehalte ervan moet beginnen. Onverwijld.
Salon van Sisyphus 
De particratie en stemdiscipline in de parlementen maken dat geen enkele structuur democratisch kan zijn. Het lijkt een opdracht voor Sisyphus.
Maddens zei ook dat het splitsen van het land én democratischer én efficiënter zou zijn…
Maar goed, herfederaliseren zou ook kunnen, mits de ondemocratische grendels opgeheven zouden worden.
Gelooft Walter Zinzen echt dat de Franstaligen DAT ooit zouden aanvaarden? Van een deficit gesproken!
Bij de start van de onderhandelingen over de 16de staatshervorming werd het idee van een federale kieskring (Groen!, SPA,…) door Beke met één armzwaai van tafel geveegd. Wie, welke partij heeft de moed het resoluut terug op de agenda te plaatsen?
Zou het niet kunnen dat hij dat deed omdat hij wist dat een federale kieskring onmogelijk zou zijn zonder opheffing van de communautaire grendels (alarmbel, gekwalificeerde meerderheden, ..), zonder gegarandeerde vertegenwoordiging, zonder het terug samengaan van de gesplitste politieke partijen, zonder nieuwe eenheidstaal (Engels), ..?
Wie wil er overigens terug naar vroeger? Jeugdsentiment?
Dat de federale en Vlaamse meerderheids regeringen Magnette demoniseren is te verwachten: hij is hun oppositie, en blokkeerde hun plan. Maar dat de grote media daarin meegaan (of zelfs het voortouw nemen) is belangrijker. Want zij formateren de perceptie en desinformatie van de Vlaamse bevolking. Niet Magnette of het Waalse parlement wachtte tot de laatste dag om kritiek te geven op de zgn arbitrage, maar de grote media. Met een vergrootglas moet men zoeken naar ernstige analyse; die vindt men reeds jaren terug in De Correspondent (NL) en DeWereldMorgen.be.