Naar aanleiding van de genocideprocedure tegen Israël in Den Haag, deze historische verduidelijkingen.
Door Lucas Catherine
From the river to the Sea, Palestine will be Free !
Deze Palestijnse slogan jaagt de zionisten en hun verdedigers de gordijnen in. Het zou betekenen dat alle joden zouden moeten vertrekken. Onzin. Eigenlijk heeft de zionistische beweging, die aan de basis ligt van de staat Israël deze slogan gelanceerd, en wel in 1898, jawel achttien acht en negentig. De vader van het zionisme, de Duitse jood Theodor Herzl was toen op weg naar Palestina en op de Oriënt-Express die hem naar Istanboel, hoofdstad van het Ottomaanse Rijk, bracht discussieerde hij met twee Duitse mede-zionisten over hoe groot ze hun Judenstaat wel zou kunnen of moeten zijn. Toen viel de frase “Vom Bach Ägyptens bis an den Euphrat” (1), van Egypte tot Irak.
Wat er met de autochtone Palestijnse bevolking moest gebeuren formuleerde hij ietwat later erg duidelijk: “Ze geen werk geven en zonder dat iemand het merkt ze over de grens zetten (2).” Hij gebruikte het Duitse woord ‘unbemerkt’, de huistaal van de Zionisten was toen Duits. Het zionisme is trouwens oorspronkelijk een door joodse Duitsers gestichte beweging en hun eerste congressen gebeurden dan ook in het Duits.
Herzl is niet zo maar een vergeten Duitse schrijver, zijn portret hangt in groot formaat boven het spreekgestoelte van de Knesseth en het is onder zijn portret dat Ben Goerion in 1948 de Zionistische staat uitriep. Ook Netanyahu laat er zich graag onder fotograferen.
De slogan werd iets minder ruim geïnterpreteerd door de latere Israëlische politici. Zo zal de partij van de latere Eerste Minister, Menahem Begin ‘alleen nog maar’ het huidige Jordanië erbij zetten (en dat grenst aan Irak). De partij van Benjamin Netanyahu is voortgekomen uit Begins partij.
De huidige Palestijnse slogan is iets anders. Die heeft het over het historisch Palestina, zoals het nog was tot 1948 onder Brits mandaat. En, wat de Israëlverdedigers ook mogen beweren, hij gaat niet over het verdrijven van de huidige joodse bevolking, maar over gelijke rechten voor de Palestijnen die nu nog altijd wonen tussen de ‘river’, de Jordaan en de Middellandse zee. Op de oevers van die zee wonen de Palestijnen vandaag niet alleen in Gaza, aan de Zee, maar -het wordt teveel vergeten – ook in havensteden als Akka (Hebreeuws Akko) met 20.000 Palestijnse inwoners, of in Haifa waar ze met 30.000 zijn. Akka was trouwens in het begin van zijn geschiedenis eerst niet bewoond door joden. Dat schrijft tenminste mijn Baedeker reisgids, Palestine et Syrie van 1906. De oude stad heeft nog altijd een zeer Arabisch uitzicht met de fameuze Al Jazar Moskee, de grootste van Israël gebouwd, twee eeuwen voor de eerste zionistische immigratie in Palestina. In Haifa wonen ze in Wadi Nisnas, de vallei die vanaf de zee vertrekt richting Karmelberg.
Volgens de Israëlische propaganda gaat de slogan niet over gelijke rechten voor joden en Palestijnen, maar is hij een oproep tot genocide op joden. Netanyahu op 11/1/2024 : “Vandaag zien we een omgekeerde wereld. Israël wordt beschuldigd van genocide, terwijl het juist tegen genocide strijdt.”
Het doet mij denken aan hoe kinderen die discussiëren en geen argumenten meer vinden replikeren met “Al wat ge zegt, ben je zelf.” En wie de Palestijnse zaak in Den Haag steunt zijn nieuwe nazi’s: andermaal Netanyahu, nu op 15 januari: “Dat net de aanhangers van de nieuwe nazi’s ons daarvan beschuldigen.” Het verwijt is naar Zuid-Afrika gericht.
En dan duikt hun tweede ‘argument’ op, wat Gie van den Berghe noemde: De uitbuiting van de Holocaust
Wanneer in Duitsland de nazi’s aan de macht komen, hebben de Duitse joden een probleem. De nazi’s willen de Juden raus. Zij steunen een Umsiedlung naar om het even waar, op een bepaald ogenblik zelfs naar Madagascar. Maar Palestina kwam hen goed uit. De zionisten sluiten daarop in 1933 met de nazi’s een samenwerkingsakkoord waarin een transfer van mensen en kapitaal wordt bepaald. ‘Transfer’ heet in het Hebreeuws ‘Ha’avara’ en men noemt die akkoorden dan ook de Ha’avara-akkoorden. Hannah Arendt schrijft in haar boek Eichmann in Jeruzalem: “In de beginjaren van het nazisme interpreteerden de zionisten het aan de macht komen van Hitler vooral als een ‘beslissende nederlaag van het assimilationisme.” Ook de zionisten geloofden dat “dissimilatie”, gepaard met emigratie naar Palestina, een “wederzijds aanvaardbare oplossing” kon zijn. Zij dachten dan vooral aan jongeren en aan kapitalisten. “Het Ha’avara-akkoord maakte het voor een emigrant mogelijk zijn kapitaal naar Palestina over te hevelen. Het resultaat was dat in de jaren dertig toen de Amerikaanse en Europese joden probeerden een boycot van Duitse goederen te organiseren, Palestina als enig land overspoeld werd met producten made in Germany.” Het Joods Agentschap (het zionistische bestuur vóór de stichting van Israël in 1948) richtte zelfs een speciale commissie op die zich met de problemen van de Duitse joden moest bezighouden. Ben Goerion, later eerste premier van Israël, beschreef die commissie als volgt: “Het is niet de taak van de commissie om te ijveren voor de rechten van de joden in Duitsland. De commissie moet zich enkel interesseren voor het probleem van de Duitse joden in zoverre ze naar Palestina kunnen emigreren.(4)
Net na de Kristallnacht verklaarde dezelfde Ben Goerion: ‘Als men mij voor de keuze plaatst en zegt dat ik alle kinderen in Duitsland kan redden door hen naar Engeland te laten vertrekken, of dat ik maar de helft kan redden door hen naar Eretz Israël te laten komen, dan kies ik voor de tweede mogelijkheid.’
Na die Ha’avara-akkoorden kregen tussen 1933 en 1939 16.000 kapitaalkrachtige Duitse joden toestemming om naar Palestina te emigreren en om 31.570.000 toenmalige ponden (nu miljarden euro) te transfereren, waarmee zij Duitse industriegoederen in Palestina importeerden. Dankzij dit akkoord vormen de Duitse joden in Israël nu nog de rijke topklasse. (5) De toenmalige leider van de Zionistische Wereldorganisatie, Haim Weizmann, later president van Israël, formuleerde het nog cynischer dan Ben Goerion: “Zionisme is het eeuwige leven, en in vergelijking daarmee is het redden van enkele duizenden joden slechts een uitstel van executie dat niets oplost.”(6)
De Amerikaans-joodse academicus Norman Finkelstein noemde dit terecht ‘de Holocaustindustrie’ en ze draait nu weer op volle toeren..
Bronnen :
- Desmond Steward, Theodor Herzl, Doubleday, New York 1974
- Theodor Herzl, Gesammelte Zionistische Werke, Vol II, Tel Aviv 1934
- Hanna Arendt, Eichman in Jerusalem, Pinguin
- Moshe Machover, M. Offenberg, Zionism and its scarecrows, Londen 1978
- Israel Pocket Library, Immigration & Settlement, Keter books, Jeruzalem, 1973
- Moshe Machover…. idem (5)
Salon van Sisyphus 
“het historisch Palestina, zoals het nog was tot 1948 onder Brits mandaat” – het woord “historisch” doet vermoeden eeuwenoud en bijgevolg versterkt het aanspraken op landrechten. Dat Brits mandaat heeft niet erg lang bestaan en daarvoor waren die gebieden zo goed als altijd bezet door andere beschavingen. Ook de Israëlische historische claims zijn niks waard; het is niet omdat er 3500 jaar geleden een klein koninkrijkje bestond gedurende korte tijd dat je daar vandaag landrechten op kunt uitoefenen omdat je verre nazaten bent.